ملا محمد ابراهيم قاري، مردي باصلاح و تقوي و مطلع از علم قرائت و جفر و غير هما بوده و مراثي بسيار گفته است. از جمله در رثاي شهيدان كربلا و حضرت امام حسين عليه السلام اشعار پر سوز و گدازي دارد. در سال 1286 ه. ق رحلت كرده و جنازه اش را در وادي السلام نجف اشرف دفن كردند.



شنيده ايد حسيني به ظلم گشت شهيد

نديده ايد كه چشم سپهر خون باريد



شنيده ايد كه كردند تير بارانش

نديده ايد به ياران و عترتش چه رسيد



شنيده ايد كه از خون سر نمود وضو

نديده ايد كه چون در سجود سر بخشيد



چون شهسوار عرصه ي ميدان كربلا

شد غوطه ور به لجه ي عمان كربلا



باريد آسمان به زمين بس كه سيل خون

شد مهر و ماه غرقه ي طوفان كربلا



شير خدا به راحت و آلوده گرگ چرخ

دندان به خون يوسف كنعان كربلا



مسجد به دير و سبحه به زنار شد بدل

چون شد فسرده شمع شبستان كربلا






از تندباد حادثه، دوران به باد داد

بشكفت هر گلي ز گلستان كربلا



در جوي خون لاله عذاران سرو قد

گرديده لاله زار بيابان كربلا



غير از سرشك حسرت و آب دل كباب

آبي كه زد بر آتش مهمان كربلا؟



آل زنا غنوده بر اورنگ زرنگار

و اندر خرابه پرده نشينان كربلا



اي زاده ي زياد، كجا مي رود زياد

ظلمي كه از تو رفت به سلطان كربلا؟



تا روز حشر لعنت حق بر يزيد باد

هل من مزيد نار بر او بر مزيد باد