شيخ حسن بن علي بن عبدالحسين سعدي، به سال 1119 ه. ق در نجف متولد شده و در سال 1279 ه. ق در همانجا درگذشت و در ايوان بزرگ صحن مرتضوي مدفون گرديد. او از جمله شاعران عرب است كه درباره كربلا و قيام اباعبدالله الحسين عليه السلام شعر سروده است و ارادت.



يتسلقون مطهما يستصحبون

مثقفا يتقلدون مذكرا



نصروا ابن بنت نبيهم فتسنموا

عزا لهم في النشأتين و مفخرا



حتي أبيدوا و الرياح تكفلت

بجهازهم كفنا حنوطا أقبرا



يا كربلا طلت السماء مراتبا

شرفا تمنت بعضه أم القري



نفسي الفداء لسيد

خانت مواثقه الرعيه






رامت امية ذلة

بالسلم لا عزت امية



فأبي أباء الاسد

مختارا علي الذل المنية



فهناك صالت دونه

آساد غيل هاشمية



سلبت محاسنه القنا

الا مكارمه السنية



(آنان) در حالي كه شمشيرهاي برنده را حمايل كرده بودند، بر اسبهاي نيرومند سوار شده و،

به ياري فرزند دختر پيامبر صلي الله عليه و آله شتافتند و افتخار دو جهان را به دست آوردند.

تا اينكه به شهادت رسيدند و بادها كفن پوشاندن و حنوط و دفن آنها را عهده دار شدند.

اي كربلا، شرف تو از آسمان فراتر رفت. چنانكه ام القري (مكه) تنها مقداري از چنين شرافت را دريافته است.

جانم فداي آقايي كه مردم در عهد خود نسبت به او خيانت ورزيدند.

بني اميه مي خواستند با مسالمت و در حال صلح، او را ذليل كنند. خدا هيچگاه آنها را عزيز نگرداناد.

او مانند شيري به اختيار خود مرگ را بر ذلت ترجيح داد و از ذلت دوري گزيد.

در آن صحنه، شجاعان بني هاشم مانند شيرهاي بيشه از او دفاع كردند.

نيزه، سيماي نيكوي او را گرفت، لكن نتوانست فضايل والاي او را از وي بگيرد.