او همان «بشير بن عمرو» و يا «بشر بن عمرو» مي باشد. بشر بن عمرو بن الاحدوث الحضرمي، يمني الاصل بوده و حضرمي قبيله اي از قحطانيه «حضر موت» يمن است و بعضي ها او را از قبيله كنده مي دانند. بشر از تابعين محسوب شده و پسراني داشته كه به جنگاوري


معروف بوده اند.

نامش در زيارت ناحيه آمده است. او يكي از دو مردي بود كه پيش از شهادت جوانان بني هاشم، از ياران حسين عليه السلام باقي مانده بودند. انساني پايدار، بصير و باوفا بود. در كربلا خود را به كاروان حسين عليه السلام ملحق ساخت. در همان دوران، فرزندش در شهر ري اسير بود. با آن كه امام، بيعت خود را از او برداشت، ولي حاضر نشد از ياري امام عليه السلام دست بردارد.

وقتي كه امام حسين عليه السلام به بشر به خاطر اسارت پسرش اجازه ترك كربلا را دادند، ايشان عرض كرد:

«اكلتني السباع حيا ان فارقتك و اسأل عنك الركبان و اخذلك مع قلة الاعوان لا يكون هذا ابدا».

«درندگان مرا زنده زنده بخورند، اگر تو را رها سازم! و بروم و از تو (براي رفتن) مركبي بخواهم، با كمي ياران تنهايت گذاشته و خود آسوده خاطر بازگردم! هرگز چنين نخواهد شد.»

«بشر بن عمرو» و «سويد بن عمرو» آخرين شهداي غير بني هاشم هستند.

بلاذري اين رجز را به بشر بن عمرو نسبت داده است:



اليوم يا نفس الاقي الرحمان

و اليوم تجزين بكل احسان



لا تجزعي فكل شي قد فان

و الصبر احظي لك عند الديان



«اي نفس امروز خداي رحمان را ملاقات مي كني و به پاداشهاي زيادي جزا داده مي شوي.

اي نفس بي تابي نكن هر چيزي فاني هست - و صبر كردن نزد خداي تعالي بهتر و ثواب زيادي دارد».

بشر بعد از جهاد سختي در روز عاشورا به شهادت رسيد. قبر او در بقعه ي دسته جمعي شهداي كربلا، در پايين پاي سيدالشهداء قرار دارد.

نام او در زيارت رجبيه بدين گونه آمده است: «السلام علي بشر بن عمرو الحضرمي».