سيد ابوبكر بن شهاب علوي حسيني حضرمي، نسب او به امام جعفر صادق عليه السلام مي رسد. او به سال 1262 ه. ق در قريه اي از بلاد حضرموت متولد شده و به سال 1341 ه. ق در حيدر آباد دكن از بلاد هند وفات يافته است.



فهاجت جماهير الضلال و أقبلت

بجيش لحرب ابن بتول عرموم



و حين استوي في كربلاء مخيما

بتربتها أكرم به من مخيم



أبت نفسه الشماء الا كريهة

يموت بها موت العزيز المكرم



هو الموت مر المجتني غير أنه

ألذ و أحلي من حياة انتهضم



و قارع حتي لم يدع سيف باسل

بمعترك الهيجاء غير مثلم



هي الفتنة الصماء لم يلف بعدها

منار من الايمان غير مهدم



مردم گمراه به صورت يك لشكر بزرگ با هيجان براي جنگ با پسر بتول پيش آمدند.

تا اين كه او در زمين كربلا خيمه زد. چه خيمه زننده ي بزرگواري بود!

نفس بزرگوار او تسليم نشد و مرگ در جنگ براي او عزيز و گرامي بود.

ثمره ي مرگ تلخ است. ولي اين گونه مردن لذتبخش تر و شيرين تر از زندگي با خواري است.


در جنگ آن قدر شمشير زد تا اين كه همه ي شمشيرهاي جنگاوران دشمن كند شد و تيزي لبه هاي آنها از بين رفت. (با همه ي جنگاوران نبرد كرد).

بعد از اين فتنه ي كور، هيچ ستوني از ستونهاي ايمان سالم نماند.