محمد فرزند حسام الدين معروف به «ابن حسام» از شاعران قصيده سرا و مديحه پرداز، در اواخر قرن هشتم در دهكده ي خوسف از قراي بيرجند ولادت يافت. و از راه زراعت كسب معاش مي كرد. ديوان اشعار و خاوران نامه ي او 22 هزار بيت دارد. ابن حسام به سال 875 ه. ق وفات يافته و در خوسف مدفون است.



دلم شكسته و مجروح و مبتلاي حسين

طواف كرد شبي گرد كربلاي حسين



طراز طره ي مشكين عنبر افشانش

خضاب كرد به خون، خصم بي وفاي حسين



قدر چو واقعه ي كربلا مشاهده كرد

ز چشم چشمه ي خون راند بر قضاي حسين



نشسته بر سر خاكستر آفتاب مقيم

كبود پوش به سوگ از پي عزاي حسين



جمال روشن خورشيد را غبار گرفت

كه در غبار نهان شد مه لقاي حسين



به روز واقعه اي ظالم خدا ناترس

بيا ببين كه چها كرده اي به جاي حسين



خداي قاضي و پيغمبر از تو ناخشنود

چگونه مي دهي انصاف ماجراي حسين



حسين، جان گرامي فداي امت كرد

سزاست امت اگر جان كند فداي حسين



به روز حشر ببيني به دست پيغمبر

كليد گنج شفاعت به خونبهاي حسين



غبار گرد مناهي به دامنش نرسد

ز عصمت گهر پاك پارساي حسين



سحاب، قطره ي باران، حسين، سر بخشيد

عطاي ابر كجا و كجا عطاي حسين؟



گر رضاي خدا و رسول مي طلبي

متاب روي ارادت تو از رضاي حسين



به باغ منقبت آل مصطفي امروز

منم چو بلبل خوشخوان، سخنسراي حسين



خموش «ابن حسام» اين سخن نه لايق توست

ستايش تو كجا و كجا ثناي حسين؟



مهيمنا، به دعايي كه خواند پيغمبر

كه ياد كرد در او صفوت و صفاي حسين



كز آفتاب قيامت مرا پناهي ده

به زير سايه ي دامن كش لواي حسين