وي همسفر يكي از سفرهاي مختار بن ابوعبيد ثقفي بود.

مختار پس از سه روز آزادي از زندان به سوي حجاز حركت كرد و عراق را ترك نمود و به طرف مكه به راه افتاد. در بين راه با يكي از بزرگان عرب به نام «ابن الغرق» برخورد نمود، او مختار را شناخت، اما تا يك چشم ناقص او را ديد بي اختيار گفت:«انا لله و انا اليه راجعون» چرا يك چشمت عليل شده؟! مختار گفت:«شتر عيني ابن الزانيه بالقضيب؛ آن زنا زاده (ابن زياد) چشمم را با ضربه چوب دستي خود معلول كرد». خطاب به ابن الغرق اضافه كرد: «به خدايت قسم، آن قدر از قاتلين حسين عليه السلام بكشم تا تعدادشان به حد كشته هاي قاتلين يحيي بن ذكريا برسد.» سپس مختار رو به او كرد و گفت: ابن الغرق! هر گاه در سرزميني خبر قيام مرا شنيدي به مردم بگو: «مختار با گروهي از مسلمانان قيام كرده و هدف از قيامش خونخواهي شهيد مظلوم و كشته شده ي در كربلا، حسين سرور مسلمين و فرزند دختر پيامبر سيد المرسلين مي باشد».