در فرهنگ عاشورا، هم شهادت «فتح » محسوب مي شود، و هم فتح، فراتر از پيروزي نظامي است. بر اساس آموزش قرآني «احدي الحسنيين »، مجاهدان راه خدا چه بكشند وچه كشته شوند، پيروزند و پيروزي در سايه عمل به تكليف است.شوق شهادت درابا عبدالله «ع » چنان بود كه به فرموده امام باقر «ع » روز عاشورا، نصرت الهي براي آن حضرت نازل شد و ميان زمين و آسمان بود.حسين بن علي را مخير كردند كه پيروز شود يا شهيد گردد.وي شهادت و ديدار الهي را ترجيح داد: «لما نزل النصر علي الحسين بن علي حتي كان بين السماء و الارض ثم خير: النصر او لقاء الله، فاختار لقاء الله ». [1] آن حضرت، كشته شدن را هم پيروزي مي دانست، چون هم به رستگاري ابدي مي رسيد، هم دين را زنده مي كرد.امام حسين «ع » خود فرمود: «اما و الله اني لارجو ان يكون خيرا ما اراد الله بنا، قتلنا ام ظفرنا» [2] به خدا سوگند، اميدوارم آنچه را خداوند براي ما بخواهد. «خير» باشد، چه كشته شويم، چه پيروز گرديم!



گر چه از داغ لاله مي سوزيم

ما همان سر بلند ديروزيم



چون به تكليف خود عمل كرديم

روز فتح و شكست، پيروزيم [3] .



امام خميني «ره » فرمود: «من اميدوارم به فوز «احدي الحسنيين » نائل شوم، يا پيشرفت مقصودو اقامه عدل و حق، يا شهادت در راه آنكه حق است.» [4] .