اشعاري است كه امام حسين «ع » آنها را مكرر بر زبان جاري كرد.امام سجاد «ع » كه بيمار بود و در خيمه، حضرت زينب او را پرستاري مي كرد، اينها را شنيد، فهميد كه خبر از شهادت مي دهد. گريست.زينب هم شنيد و گريه كرد.امام حسين «ع » او را دلداري داد و به بردباري سفارش كرد. [1] مضمون اين اشعار، شكوه از روزگار بي وفاست كه هر صبح و شام ، دوستان و همراهان را مي برد و اين راه و فرجام براي همگان است.



يا دهر اف لك من خليل

كم لك بالاشراق و الاصيل



من صاحب او طالب قتيل

و الدهر لا يقنع بالبديل



و انما الامر الي الجليل

و كل حي سالك سبيلي