شعار عاشورايي حسين بن علي «ع » و شعار همه آزادگاني كه زير بار ظلم نمي روند و سلطه جباران را نمي پذيرند.به معناي «ذلت از ما دور است » و جمله اي است كه امام حسين «ع » در يكي از خطبه هايش روز عاشورا بيان فرمود، خطبه اي با آغاز «تبا لكم ايتها الجماعة...» كه چون همان روز نيز اصرار داشتند آن حضرت را به تسليم و بيعت وادارند، حضرت نپذيرفت و حيات ذلت بار در سايه حكومت يزيد و ابن زياد را با كرامت دودمان پيامبر و شرافت زندگي مؤمنانه منافي دانست و سر دو راهي مرگ شرافتمندانه يا زندگي ذليلانه، «شرافت شهادت » را برگزيد: «الا و ان الدعي بن الدعي قد تركني (ركزني) بين السلة و الذلة، و هيهات له ذلك مني، هيهات منا الذلة، ابي الله ذلك لنا و رسوله و المؤمنون و حجور طهرت و جدود طابت و انوف حمية و نفوس ابية ان يؤثر طاعة اللئام علي مصارع الكرام » [1] .

اين نوع نگرش به زندگي، تعليم مكتب است كه انسان بايد سر دو راهي شهادت ياذلت، عزت شهادت را برگزيند و زندگي زير ستم را مرگ بداند.حضرت علي «ع » در جنگ صفين، وقتي ديد كه سپاه معاويه بر شريعه فرات دست يافتند و ياران او در مضيقه آب قرار گرفتند و چه بسا ذليلانه تسليم شوند، در خطبه اي آنان را تشويق كرد كه شمشيرها را با خون دشمن سيراب سازند تا خود سيراب شوند، مرگ، در زندگي ذليلانه است و زندگي در مرگ قاهر و پيروز «فالموت في حياتكم مقهورين و الحياة في موتكم قاهرين ». [2] اين فرهنگ، در خط حماسه علوي و حسيني متبلور است و سرمايه زندگي باكرامت به شمار مي رود.امام خميني «ره » نيز در برابر تهديدهاي استكبار جهاني، در پيام خويش فرمود: «هيهات كه امت محمد «ص » و سيراب شدگان كوثر عاشورا و منتظران وراثت صالحان، به مرگ ذلت بار تن در دهند و هيهات كه خميني در برابر تجاوز ديو سيرتان و مشركان و كافران به حريم قرآن كريم و عترت رسول خدا و امت محمد «ص » و پيروان ابراهيم حنيف، ساكت و آرام بماند و يا نظاره گر صحنه هاي ذلت و حقارت مسلمانان باشد.» [3] .



از آستان همت ما ذلت است دور

و اندر كنام غيرت ما نيستش ورود



بر ما گمان بردگي زور برده اند

اي مرگ، همتي كه نخواهيم اين قيود



اكنون كه ديده هيچ نبيند به غير ظلم

بايد ز جان گذشت، كزين زندگي چه سود؟ [4] .



سيد الشهدا «ع » در پاسخ برخي از افراد سپاه كوفه كه از او مي خواستند گردن به حكومت و فرمان يزيد بنهد تا سالم بماند، فرمود: «لا و الله!لا اعطيكم بيدي اعطاء الذليل و لا اقر اقرار العبيد (لا افر فرار العبيد)». [5] اينگونه تسليم شدن را ذلتي برده وار مي داند و نمي پذيرد. ابونصر بن نباته، درباره اين ديدگاه حسين «ع » سروده است: «و الحسين الذي راي الموت في العز حياة و العيش في الذل قتلا» [6] حسين «ع » كسي است كه مرگ همراه عزت را «زندگي » ديد و زندگي در ذلت و خواري را «مرگ ».