اين شعر كه در چاووش خوانيهاي كاروانهاي مسافر كربلا خوانده مي شد، بر گرفته از كلام امام حسين «ع » هنگام خروج از مكه و حركت به سوي مسلخ عشق، كوفه و كربلاست: «الا... و من كان باذلا فينا مهجته موطنا علي لقاء الله نفسه فليرحل معنا فاني راحل مصبحا ان شاء الله » [1] كه دعوتي بود به آنكه هر كس آماده فدا كردن خون و جان و مهياي ديدار خداست، سحرگاهان همراه امام حركت كند.دعوت به خط شهادت و ايثار، در مرام حسينيان و عاشورائيان نهفته است و كربلا و زيارت مرقد سيد الشهدا «ع »، رمز اين دل سپردن به كعبه عشق و مناي شهادت است.



هر كه دارد هوس كرب و بلا، بسم الله

هر كه دارد سر همراهي ما، بسم الله