پايه دين بر نماز استوار است.جهادهاي پيامبر و نبردهاي علي «ع » و نهضت حسيني، همه براي «اقامه نماز» و ايجاد و تقويت رابطه بندگي ميان خالق و مخلوق است.در نهضت عاشورا، نماز جايگاه مهمي دارد.در برخورد كاروان حسيني با سپاه حر در مسير كوفه، وقت نماز كه مي رسد، اذان گفته مي شود، نماز جماعت برگزار مي گردد و سپاه حر نيز به سيد الشهدا «ع » اقتدا مي كنند.پيش از شب عاشورا كه سپاه عمر سعد به طرف خيمه گاه امام مي تازند، حضرت برادرش عباس را مي فرستد تا با آنان گفتگو كند و شب را مهلت بخواهد تا به نماز و عبادت بگذرانند «ارجع اليهم فان استطعت ان تؤخرهم الي غداة لعلنا نصلي لربنا هذه الليلة و ندعوه و نستغفره، فهو يعلم اني احب الصلوة و تلاوة كتابه وكثرة الدعاء و الاستغفار». [1] در همان وقت نيز حبيب بن مظاهر به سپاه دشمن خطاب كرد كه چرا مي خواهيد با گروهي بجنگيد كه سحرخيزان و شب زنده داران و اهل عبادتند؟ [2] .

خصلت ياران شهيد او، روح معنوي و حال عبادت و نيايش و نماز بود و شب عاشورا، زمزمه نماز و نيايش آنان در خيمه هايشان پيچيده بود.به گفته مورخان «لهم دوي كدوي النحل و هم ما بين راكع و ساجد و قاري ء للقرآن » [3] همه شب را به نماز مشغول بودند.به نقل تاريخ ابن اثير: شب كه شد، تمام شب را به نماز و استغفار و تضرع و دعا پرداختند.صبح عاشورا نيز، حسين بن علي «ع » پس از نماز صبح با ياران، نفرات خود را سازماندهي كرد. [4] ظهر عاشورا، ابو ثمامه صائدي، وقت نماز را به ياد حضرت آورد.حضرت نيز او را دعا كرد كه: خداوند تو را از نمازگزاران ذاكر قرار دهد. آنگاه به اتفاق جماعتي به نماز ايستادند و نماز خوف خواندند. [5] سعيد بن عبدالله نيز از ياران او بود كه هنگام نماز، جلوي امام ايستاد و بدن خويش را سپر تيرهاي بلا ساخت و با پايان يافتن نماز امام، او بر زمين افتاد و شهيد نماز گشت. [6] حسين و يارانش همه كشته راه نماز شدند.از اين رو در زيارتنامه امام خطاب به او مي گوييم: «اشهد انك قد اقمت الصلاة و آتيت الزكاة و آمرت بالمعروف و نهيت عن المنكر» (زيارت وارث).

آنچه به جهاد، ارزش مي دهد، آميختگي آن با نماز است.عاشورا تلاقي عرفان و حماسه بود و نهضت كربلا براي احياي سنتهاي ديني و فرايض الهي از جمله نماز بود.شيعه او نيز بايد اهل نماز و خشوع باشد و از دينداري تنها عزاداري را نشناسد. حتي معتقدان و اميدواران به شفاعت حسين «ع » نيز بايد اهل نماز باشند.چون شفاعت بي نمازان نخواهد رسيد.دريغ و افسوس از كار آنان كه در ايام سوگواري به عزاداري و سينه زني و نوحه خواني و دسته و هيات مي روند، اما نسبت به نمازهاي واجب بي اعتنايند. ترك واجب كرده، سنت به جا مي آورند!