نخل، درخت خرماست، اما در اصطلاح مراسم سوگواري محرم، به وسيله اي بزرگ و اتاقكي تابوت مانند گفته مي شود كه با پوشش سياه و انواع شالهاي رنگارنگ و آيينه و چراغ... مي آرايند و بعنوان سمبل تابوت سيد الشهدا «ع » در روز عاشورا در حسينيه ها و تكيه ها آن را بلند مي كنند و به محل اجراي تعزيه مي برند. «فلسفه آن چنين است كه: اگر چه در كربلا نبوديم و جسم پاره پاره شهدا بر زمين ماند، امروز سمبل جنازه آن عزيزان رابا تشريفات و آذين بندي و با احترام تشييع مي كنيم.و با چندين بار گرداندن در كوچه ها ومحله ها با نداي يا محمد، يا فاطمه، يا علي، يا حسن، و يا حسين، آن را با احترام بر زمين مي گذارند.» [1] نخل بندي، نخل آرايي، نخل گرداني از اصطلاحات اين سنت مذهبي است و در هند، رواج بيشتري دارد. عموما مردم شهرها براي نخل، قداست خاصي قائلند و بلندكردن آن را طي مراسم سنتي ويژه اي انجام مي دهند.نخلها اغلب سنگين است و حمل ونقل آن را عده اي مردان قوي عهده دار مي شوند. «نخل آرا» به كسي گويند كه نخل محرم را مي آرايد، نخل محرم، نخل عزا، نخل تابوت، نخل ماتم نيز گفته مي شود.