از سنتهاي جنگ در عرب، آن بود كه ابتدا دو هماورد و حريف، از دو جبهه به ميدان مي آمدند، خود را معرفي كرده، رجز مي خواندند و به نبرد مي پرداختند.گاهي هم نبردهاي تن به تن، تكليف جنگ را روشن مي ساخت.پس از چند نفر كه به ميدان هم مي آمدند، حمله عمومي آغاز مي شد. [1] مبارزه، همان به صحنه آمدن افراد در نبرد تن به تن بود.چنين هماوردي در عاشورا، تا ظهر ادامه يافت.گاهي كه سپاه كوفه ضعف هماورد جبهه خويش را احساس مي كردند، بشكل گروهي به رزمنده جبهه حسيني مي تاختند و او را شهيد مي كردند.شهداي كربلا، برخي در جنگ تن به تن شهيد شدند و جمعي هم در حمله عمومي سپاه كوفه كه در اوايل درگيري به اردوگاه امام تاختند، به شهادت رسيدند.