عنواني است كه مداحان و روضه خوانان، از روي عشق و علاقه، به مولايشان ابا عبدالله «ع » به كار و شغل خود مي دهند و به آن افتخار مي كنند و امام حسين «ع » را ارباب و خود را نوكر به حساب مي آورند و اين نوكري را با پادشاهي عوض نمي كنند.شايسته آن است كه اين نوكري، خلوص و حقيقت داشته باشد و صرف ادعا نباشد، حقيقت آن وقتي است كه ميان نوكر و ارباب، اطاعت از يك سو و لطف از سوي ديگر باشد.مرحوم محدث نوري گويد: «به مجرد ذكر فضايل و مناقب و حالات و مصائب حضرت سيد الشهدا «ع » كسي سمت چاكري و منصب نوكري آن حضرت را پيدا نخواهد كرد... روضه خوان آنگاه در قطار چاكران آن حضرت در آيد كه آنچه گويد، براي حق عز و جل واداي حق و اوليائش عليهم السلام باشد، و الا كاسبي خواهد بود كه آن فضايل و مناقب راسرمايه نموده و به آن مشغول تجارت شده، ابدا حقي به كسي ندارد» [1] .



به مال و جاه و سلطنت نه رو كند نه بنگرد

كسي كه از صميم دل، دمي شود گداي تو