از ياران برجسته علي عليه السلام بود.وي در قيام توابين به خونخواهي شهداي كربلا، پس از كشته شدن سليمان بن صرد رهبر توابين، پرچم نبرد را به دست گرفت و دليرانه جنگيد تا كشته شد.شهادتش در سال 65 هجري در «عين الورده » بود. [1] از اينكه توفيق شهادت در ركاب سيد الشهدا را نيافته بود بشدت اندوهگين بود و اين حسرت را درخطابه اي كه در جمع توابين ايراد كرد، بر زبان آورد و از اينكه با رسيدن نامه و پيك امام، از فداكاري در راهش مضايقه كرده و ياريش نكرد، خود و جمع ياران را ملامت كرد. [2] .