هدف امام حسين «ع » رسيدن به كوفه و پيوستن به هواداران در آن شهر بود، تا بر ضد امويان قيام كنند.ابن زياد (والي كوفه) هم مي دانست كه اگر امام، پاي به كوفه بگذارد، كنترل شهر از دست بيرون خواهد شد.اين بود كه مانع ورود امام به كوفه شد.سپاه هزار نفري را به فرماندهي حر بن يزيد سر راه آن حضرت فرستاد، پس از گفتگوها، كاروان امام و سپاه حر همچنان پا به پاي هم پيش مي آمدند.چون به «نينوا» رسيدند، پيكي از كوفه رسيد كه فرمان محاصره را همراه داشت، كه امام حسين «ع » نه راه برگشت داشته باشد، نه راه پيش، فرمان چنين بود كه: «اما بعد فجعجع بالحسين...» با رسيدن نامه و قاصدم، حسين «ع » را در محاصره و تنگنا قرار بده و او را جز در سرزمين بي آب و علف و دور از پناهگاه فرود نيار، به قاصدم دستور دادم تا همراه تو باشد و از تو جدا نگردد.تا خبر اجراي اين فرمان را برايم بياورد.و السلام.

در پي آن دستور بود كه امام به اجبار در آن منطقه فرود آمد.اين حادثه در روز پنج شنبه دوم محرم

سال 61 هجري بود.فرداي آن روز، عمر سعد با چهار هزار نفر از كوفه رسيدند. [1] در پي اين محاصره، از پيوستن افراد به گروه ياران امام نيز جلوگيري مي كردند و ماهها كنترل مي شد، برخي كه از كوفه خود را به امام رساندند، با استفاده از تاريكي شب يا از بيراهه بود.