كميت در لغت، به معناي اسب نيك سرخ فش و دم سياه است، اسب سرخ رنگ كه به سياهي بزند و يال و دم او سياه باشد (لغتنامه دهخدا) و اين كه مي گويند: كميتش لنگ است، كنايه از عجز و ناتواني است.

از شاعران برجسته شيعه كه سروده هايش درباره اهل بيت و مرثيه امام حسين عليه السلام معروف است.كنيه او «ابو المستهل » و اهل كوفه بود.هواداري شديد از بني هاشم مي كرد و با سروده هايش آنان را مي ستود.مشهورترين شعرش «هاشميات » است. «در وي خصالي بود كه هيچ شاعر نداشت: خطيب بني اسد، فقيه شيعه، سواركاري دلير، بخشنده و تيرانداز بود و در ميان قومش كسي مهارت او را در تيراندازي نداشت. [1] ولادتش در سال 60 و وفاتش در سال 126 هجري بود.اين شاعر برجسته، زبان شعري خويش را در راه دفاع از مكتب و ولايت و بيان فضايل عترت و مظالم دشمنان خاندان پيامبر به كار گرفت.

مورد علاقه و محبت شديد و دعاي خاص ائمه بود و از بزرگترين مرثيه سرايان عاشورا به شمار مي رفت.قصيده ميميه «من لقلب متيم مستهام...» او معروف است.وي در سال شهادت امام حسين «ع » به دنيا آمد و به بركت دعاي امام سجاد «ع » پايان عمرش ختم به شهادت شد.او كه مدتي متواري بود، در ايام خلافت مروان به شهادت رسيد و در همان كوفه در مقبره بني اسد دفن شد. [2] .

امام باقر «ع » در حق او دعا فرمود كه: «لا زلت مؤيدا بروح القدس ما ذببت عنا اهل البيت » يعني همواره تا زماني كه از ما خاندان دفاع مي كني، مؤيد به روح القدس باشي. ازجمله ابيات قصيده هاشميات اوست درباره شهيد كربلا:



قتيل بجنب الطف من آل هاشم

فيا لك لحما ليس عنه مذبب



و منعفر الخدين من آل هاشم

الا حبذا ذاك الجبين المترب [3] .



همچنين روايت است كه در ايام تشريق، خدمت امام صادق «ع » رسيد و اجازه خواست كه درباره آن خاندان شعري بخواند.حضرت اهل بيت را جمع كرد تا آنان هم بشنوند.كميت اشعار خود را خواند و حاضران گريستند.امام صادق دست به دعا بلند كرد و گفت: «اللهم اغفر للكميت ما قدم و ما اخر و ما اسر و ما اعلن و اعطه حتي يرضي ». [4] خدايا، گذشته و آينده كميت را ببخشاي و از نهان و آشكار او درگذر و به او آنقدر عطا كن تا راضي گردد.