در عرف رايج هيئتهاي عزاداري، براي با شكوهتر برگزار شدن مراسم، گاهي افراد يك تكيه يا هيئت به كمك يكديگر مي رفتند و با هم عزاداري مي كردند و نوبت بعد، آنان به كمك اينها مي رفتند.اين دسته هاي كمكي با توافق و اعلام قبلي سران هيئتها به ديدار هم مي رفتند. هنگام استقبال و بدرقه دسته هاي عزادار كه به كمك مي آمدند، اشعار و نوحه هاي خاصي مي خواندند كه نشان سپاس از آنان و درخواست قبولي عزاداري ازسوي خداوند بود.اين سنت، الهام بخش روح تعاون و ياري در راه گراميداشت مراسم عزاداري است و تلاش در رونق بخشيدن به دستگاه ابا عبدالله «ع » را به پيروان راهش درس مي دهد.