كرده و كرد، قطعه زميني كه كناره هاي آن را بلند كرده باشند و در ميان آن سبزي بكارند يا زراعت ديگري كنند.زميني كه براي كاشتن سبزي يا ميوه درست كنند و در آن چيزي بكارند. [1] در قديم، رسم بوده كه كشاورزان، زمينهاي مزروعي خود را كرده بندي (قسمت بندي) مي كردند و يك كرده را به نام امام حسين «ع » مي كاشتند و در آخر سال حساب مي كردند و درآمد آن را به يكي از تكاياي شهر مي پرداختند تا به مصرف سوگواري خامس آل عبا برسد. [2] اين نوعي موقوفه سازي براي سيد الشهدا «ع » بود و بودجه مردمي كه مخارج تكايا و سوگواريها را تامين مي كرد، بعلاوه به كشاورزي و محصول زارعين هم بركت مي داد و آنان امام حسين «ع » يا اباالفضل «ع » را در زمين و زراعت خويش، شريك و سهيم مي كردند و نشانه نوعي محبت و ولايت نسبت به خاندان رسول خدا «ص » بود.