روز عاشورا، چون امام حسين «ع » اصرار كوفيان را بر كشتن او ديد، قرآن را گرفت و باز كرد و بر سر نهاد و صدا زد: ميان من و شما، قرآن و جدم رسول خدا «ص » داور باد!اي گروه! چرا ريختن خونم را روا مي شماريد؟ مگر من فرزند پيامبر شما نيستم؟... آنگاه كودك شير خوار خود را كه از تشنگي مي گريست بر سر دست گرفت و فرمود: اگر بر من رحم نمي كنيد، بر اين كودك رحم كنيد «ان لم ترحموني فارحموا هذا الطفل ».اين اقتدا به پدرش علي «ع » بود كه قرآن بر سر نهاد و ياران سست عنصر خويش را نفرين كرد. [1] .