امام سوم شيعيان، شهيد كربلا و خون خدا، كه نهضت عاشورا بر محور فداكاري و جانفشاني آن حضرت شكل گرفت و تاريخ بشري را سرشار از حماسه و ايثار كرد و درس آزادگي و عزت به انسان داد و با خون خويش كه در كربلا ريخت، درخت اسلام آبياري شد و امت مسلمان بيدار گشت.

در معرفي آن امام، بايد كتابي قطور نوشت، ليكن در اينجا فشرده اي از زندگي آن حضرت را مي خوانيد: امام حسين «ع » در سوم شعبان سال چهارم هجري در مدينه به دنيا آمد.رسول خدا «ع » نام اين فرزند زهرا «ع » را «حسين » نهاد.وي مورد علاقه شديد پيامبر خدا «ع » بود و آن حضرت درباره او فرمود: «حسين مني و انا من حسين...» و در آغوش پيامبر بزرگ شد.هنگام رحلت رسول خدا، شش ساله بود.در دوران پدرش علي بن ابي طالب «ع » نيز از موقعيت والايي برخوردار بود، علم، بخشش، بزرگواري، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگيري از بينوايان، عفو و حلم و... از صفات برجسته اين حجت الهي بود.در دوران خلافت پدرش، در كنار آن حضرت بود و در سه جنگ «جمل »، «صفين » و «نهروان » شركت داشت.

پس از شهادت پدرش كه امامت به حسن بن علي «ع » رسيد، همچون سربازي مطيع رهبر و مولاي خويش و همراه برادر بود.پس از انعقاد پيمان صلح، با برادرش و بقيه اهل بيت «ع » به مدينه آمدند.با شهادت امام مجتبي «ع » در سال 49 يا 50 هجري، بار امامت به دوش سيد الشهدا قرار گرفت.در آن دوران دهساله كه معاويه بر حكومت مسلط بود، امام حسين «ع » همواره يكي از معترضين سرسخت نسبت به سياستهاي معاويه و دستگيريها و قتلهاي او بود و نامه هاي متعددي در انتقاد از رويه معاويه در كشتن حجر بن عدي و يارانش و عمرو بن حمق خزاعي كه از وفاداران به علي «ع » بودند و اعمال ناپسند ديگر او نوشت.در عين حال، حسين بن علي «ع » يكي از محورهاي وحدت شيعه و ازچهره هاي برجسته و شاخصي بود كه مورد توجه قرار داشت و همواره سلطه اموي از نفوذ شخصيت او بيم داشت.با مرگ معاويه در سال 60 هجري، يزيد به والي مدينه نوشت كه از امام حسين «ع » به نفع او بيعت بگيرد.اما سيد الشهدا كه فساد يزيد و بي لياقتي او را مي دانست، از بيعت امتناع كرد و براي نجات اسلام از بليه سلطه يزيد كه به زوال و محو دين مي انجاميد، راه مبارزه را پيش گرفت.از مدينه به مكه هجرت كرد و درپي نامه نگاريهاي كوفيان و شيعيان عراق با آن حضرت و دعوت براي آمدن به كوفه، آن امام ابتدا مسلم بن عقيل را فرستاد و نامه هايي براي شيعيان كوفه و بصره نوشت و با دريافت پاسخ كوفيان در بيعتشان با مسلم بن عقيل، در روز هشتم ذيحجه سال 60 هجري از مكه به سوي عراق، حركت كرد.

پيمان شكني كوفيان و شهادت مسلم بن عقيل، اوضاع عراق را نامطلوب ساخت و سيد الشهدا كه همراه خانواده، فرزندان و ياران به سوي كوفه مي رفت، پيش از رسيدن به كوفه در سرزمين «كربلا» در محاصره سپاه كوفه قرار گرفت.تسليم نيروهاي يزيدي نشد و سرانجام در روز عاشورا در آن سرزمين، مظلومانه و تشنه كام، همراه اصحابش به شهادت رسيد، از آن پس، كربلا كانون الهام و عاشورا سرچشمه قيام و آزادگي شد و كشته شدن وي، سبب زنده شدن اسلام و بيدار شدن وجدانهاي خفته گرديد.فضايل اين امام شهيد، بيش از آن است كه در اين مختصر بگنجد، چرا كه او آويزه عرش الهي و پرورده دامن رسول خداست.پيامبر خدا «ص » درباره اش فرمود: قسم به آنكه مرا بحق به پيامبري فرستاد، حسين بن علي در آسمان بزرگتر از زمين است و بر سمت راست عرش الهي نوشته است «مصباح هدي و سفينة نجاة ». [1] .



اي كه آميخته مهرت با دل

كرده عشق تو مرا دريا دل



بذر عشقي كه به دل كاشته ام

جز هواي تو ندارد حاصل



از مي عشق تو، عاقل مجنون

و زخم مهر تو مجنون، عاقل



كربلا سر زد و پيدا شد حق

جلوه اي كردي و گم شد باطل



تويي آن كشتي درياي حيات

هر كه را مانده جدا از ساحل



گر شود كار جهان زير و زبر

نشود عشق تو از دل زايل [2] .