رستگاري و كاميابي، رسيدن به خواسته دل.در فرهنگ ديني و روايات، «فوز» و «فوزعظيم » براي كساني داشته شده كه به بهشت دست يابند.مطيع خدا و رسول خدا باشند، متمسك به اهل بيت بوده ولايت آنان را داشته باشند، از سيئات نجات يابند، اهل خلوص در عبادت، معرفت و اهل عبادت باشند و... كاميابي عمده براي اولياء خدا دستيابي به رضاي الهي و سعادت آخرت است (الآخرة فوز السعداء) [1] و اين در سايه جهاد و شهادت است.وقتي امير المؤمنين «ع » ضربت خورد، «فزت و رب الكعبه » سر داد، چرا كه شهادتش، بار يافتن به قرب الهي بود و پاياني افتخار آميز براي يك زندگي سراسر ايمان، جهاد و حق طلبي.

در زيارتنامه ها، خطاب به ابا عبدالله «ع » و شهداي كربلا و ياران امام، مكرر تعبير «فزتم فوزا عظيما» به كار رفته است.زائر نيز آرزو مي كند كاش همراه آنان بود تا چون آنان به فوز و كاميابي عظيم مي رسيد «فزتم فوزا عظيما فيا ليتني كنت معكم فافوز معكم-زيارت وارث » و در زيارت اول رجب خطاب به شهداي كربلا مي خوانيم: «فزتم و الله فوزاعظيما يا ليتني كنت معكم فافوز فوزا عظيما... اشهد انكم الشهداء و السعداء و انكم الفائزون في درجات العلي ». [2] .

شهداي كربلا از آن رو كامياب و رستگارند كه جان خويش را با خدا معامله كردند و بهشت الهي رسيدند.مطيع امر مولاي خود بودند، جهادشان خالصانه و در راه ولايت و رهبري بود.گر چه جان دادند، اما به سعادت ابدي رسيدند و چه كاميابي از اين برتر؟

عاشورا از اين جهت نيز آموزگار فائزان و رستگاران است.