فاطمه بنت الحسين «ع »، بانويي با شرافت و دانش كه اهل ذكر و شب زنده داري وعبادت بود و روزها روزه مي گرفت و از جمال ظاهر و باطن برخوردار و اهل روايت ونقل حديث بود. [1] در سفر كربلا در جمع اسيران اهل بيت بود و در كوفه نيز به سخنراني افشاگرانه و فصيح و رسا بر ضد جنايتهاي ابن زياد پرداخت و همه را به گريه انداخت. [2] در كاخ يزيد، چشم يكي از وابستگان حكومت كه به او افتاد، از يزيد خواست كه او را به وي ببخشد.حضرت زينب بشدت اعتراض و مخالفت كرد و كار آنان را كفر به حساب آورد. [3] وي همسر عموزاده خويش حسن بن حسن «ع » بود.پس از فوت شوهر، يك سال خيمه اي افراشت و براي او به سوگ و ماتم نشست. [4] وي تا زمان امام صادق «ع » را درك كرد. در سال 117 ه.در حالي كه هفتاد سال داشت در مدينه درگذشت و در بقيع به خاك سپرده شد. [5] .