از ابزار و وسايل عزاداري امام حسين «ع » كه در هيئتها و دسته هاي مذهبي به كار گرفته مي شود.علامت به معناي نشانه است.اين علامتها هم نشانه هاي گروههاي عزادار محسوب مي شده است و كساني هم كه آن را حمل مي كردند، «علامت كش » بودند، يعني علم بردار.به نوشته دهخدا: «صليب مانندي كه بر چوب يا آهن افقي آن از سوي پايين شالهاي ترمه آويزند و از سوي زبر لاله و تنديسهايي از مرغ و جز آن نصب كنند و درميان زبانه اي از فلز طويل دارد و بر نوك آن فلز پر يا گلوله اي از شيشه الوارن نصب كنندو اين زبانه هاي فلزي كه به «تيغ » مشهور است، سه يا پنج باشد و در مراسم عزاداري محرم پيشاپيش دسته ها به حركت آرند». [1] «شيئي است فلزي و كار صنعتگران اصفهان كه قدمت آن به عهد سلاطين صفوي مي رسد، داراي تعدادي زبانه، گنبد، گلدان و طاووس بوده و آن را با شالهاي سبز و سياه و قهوه اي و پر طاووس و سكه هاي نقره و شمشير و قمه و خنجر زينب مي كنند و در آخر دسته ها به حركت در مي آورند... عده اي از جوانان هم نذر مي كنند كه همه ساله بايد در بردن علمات، سهم داشته باشند». [2] به آن علمات هم مي گويند.شباهت آن به صليب، مي رساند كه پس از ارتباط ايران با اروپاييها در عصر قاجار، از آيينهاي مذهبي مسيحيت اقتباس شده است.به هرحال، نمودها و مظاهري است كه گاهي عزاداران را از محتوا و اصل عزاداري و اقامه شعائر ديني باز مي دارد.