شيوه اي كه نسبت به زنده نگهداشتن ياد حادثه عاشورا و حماسه حسيني از ديرباز مطرح بوده و جنبه مردمي يافته است.اين شيوه، شامل مرثيه سرايي، نوحه خواني، گريستن و گرياندن، تشكيل هيئتها و دسته هاي سوگواري، سينه زني، ذكر مصيبت، مجالس وعظ و روضه خواني، و... است.اينگونه شيوه ها، چون با روح و جان و عاطفه شيعه آميخته است، هر چه بيشتر به آن رنگ مردمي مي بخشد و عامل جذب و تجمع و تشكل انبوه شيفتگان اهل بيت مي گردد. ابو هارون مكفوف مي گويد: روزي خدمت امام صادق «ع » رسيدم.حضرت فرمود: برايم شعر (در سوگ سيد الشهدا) بخوان، من نيز خواندم.حضرت فرمود: نه، اينطور نه، بلكه همانگونه كه براي خودتان شعر خواني مي كنيد و همانگونه كه نزد قبر حضرت سيد الشهدا مرثيه مي خواني: «لا، كما تنشدون و كما ترثيه عند قبره ». [1] اين نشان مي دهد كه شيوه خودماني و مرسوم نزد متن مردم، بيشترمورد اهتمام ائمه «ع » بوده است.حفظ اين سنت، ضامن تداوم آن است.امام خميني «ره » فرموده است: «ما بايد حافظ اين سنتهاي اسلامي، حافظ اين دستجات مبارك اسلامي كه در عاشورا، در محرم و صفر در مواقع مقتضي به راه مي افتد، تاكيد كنيم كه بيشتر دنبالش باشند... زنده نگهداشتن عاشورا با همان وضع سنتي خودش، از طرف روحانيون، از طرف خطبا، با همان وضع سابق و از طرف توده هاي مردم با همان ترتيب سابق كه دستجات معظم و منظم، دستجات عزاداري به عنوان عزاداري راه مي افتاد.بايد بدانيد كه اگر بخواهيد نهضت شما محفوظ بماند، بايد اين سنتها را حفظ كنيد.» [2] حتي حفظ اصل عزاداري عاشورا نيز تا حد بسياري در سايه حفظ سنتهاست و دگرگون ساختن شيوه سنتي بدون جايگزين بهتر، گاهي پيروان همان سنتها را هم از اصل ماجراي حسيني جدا مي سازد.