جزء اولين شهداست كه از جبهه امام حسين «ع » در روز عاشورا به ميدان نبرد رفت. وي كه كنيه اش ابو وهب بود، جواني دلاور و حماسي از شيعيان كوفه بود.به كوفه آمده، در نزديكي بئر العبد خانه اي گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد.وقتي ديد عمر سعد، نيرو آماده و سازماندهي مي كند تا از نخيله به جنگ حسين بن علي «ع » در كربلا بروند، پيش خود گفت: به خدا قسم شيفته جهاد با مشركان بودم.اميدوارم جنگ با اينان كه به نبرد فرزند پيامبر مي روند، نزد خداوند كم ثواب تر از جهاد با مشركان نباشد.پيش همسرش رفت و نيت خود را با او در ميان گذاشت، شبانه هر دو از كوفه بيرون رفتند و شب هشتم محرم به ياوران حسين در كربلا پيوستند. [1] همسر او نيز از شهداي كربلا بود. پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالين او رساند و خاك از چهره او مي زدود كه به دستور شمر، يكي از غلامانش (به نام رستم) با گرزي بر سر او زد و كنار شوهرش به شهادت رسيد.عبدالله، دومين شهيد از اصحاب امام حسين «ع » بود. [2] نامش در زيارت ناحيه مقدسه هم آمده است.