او نيز از مخالفت كنندگان با بيعت يزيد بود.به دنبال آن، از مدينه به مكه پناهنده شد. وي از جمله كساني بود كه مي خواست امام حسين «ع » در مكه نماند، زيرا با حضور امام و تجمع مردم بر گرد آن حضرت، زمينه اي براي توفيق او نبود [1] .

اين نكته در سخن خود سيد الشهدا هم ديده مي شود كه در پاسخ به پيشنهاد عبدالله بن زبير (كه علي رغم خواست باطني اش، مي گفت به عراق نرو) سخناني گفت، از جمله در پايان آن افزود: «ان هذا ليس شيي من الدنيا احب اليه من ان اخرج من الحجاز و قد علم ان الناس لا يعدلونه بي فود اني خرجت حتي يخلوله » [2] نزد او چيزي بهتر از اين نيست كه من از حجاز بروم، چون مي داند كه مردم او را همتاي من نمي دانند، مي خواهد من بروم تا زمينه براي او خالي باشد. كه عبدالله بن زبير، پس از مرگ يزيد، ادعاي خلافت كرد و گروهي بااو بيعت كردند.تا اينكه در سال 73 در دوره خلافت عبد الملك، به دست نيروهاي حجاج بن يوسف كه براي سركوبي او به مكه هجوم آوردند، كشته شد [3] .