در فرهنگ عاشورا، حاكميت ظلم يزيدي بزرگترين منكر اجتماعي است و مبارزه براي حاكم ساختن حق و قطع سلطه ستم، معروفي عظيم است.امر به معروف و نهي ازمنكر، از مهمترين فلسفه هاي حماسه خونين كربلاست.سيد الشهدا در وصيتي كه نوشته و به برادرش محمد حنفيه مي سپارد، مي فرمايد: «اني ما خرجت اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما، انما خرجت لطلب الاصلاح في امة جدي، اريد ان آمر بالمعروف و انهي عن المنكرو اسير بسيرة جدي و ابي علي بن ابي طالب ». [1] اين به وضوح، نقش امر به معروف و نهي ازمنكر را در حركت عاشورايي امام نشان مي دهد.در زيارتنامه آن حضرت هم اين موضوع مطرح است: «اشهد انك قد اقمت الصلاة و آتيت الزكاة و امرت بالمعروف و نهيت عن المنكر و جاهدت في سبيل الله حتي اتاك اليقين ». [2] .

اين تعبيرات، نشان دهنده عمق اين فريضه ديني است كه در متن جهاد خونين هم جلوه گر مي شود و دامنه امر به معروف و نهي از منكر، از واجبات و محرمات جزئي وفرعي و فردي، حتي به قيام براي اقامه قسط و سرنگوني حكومت باطل و تغيير نظام فاسد اجتماعي هم گسترش مي يابد. [3] سيد الشهدا، پس از امتناع از بيعت با يزيد و برخوردهايي كه با وليد و مروان داشت، كنار قبر پيامبر «ص » آمد و شب را آنجا به مناجات گذراند، درضمن مناجاتش با خدا، عشق خود را به معروف بيان كرد و خواستار آنچه «خير» است دراين مسير شد: «اللهم اني احب المعروف و انكر المنكر و انا اسالك يا ذا الجلال و الاكرام بحق القبر و من فيه الا اخترت لي ما هو لك رضي و لرسولك رضي ». [4] خدايا من معروف را دوست مي دارم و منكر را زشت مي شمارم.اي خداي بزرگوار و صاحب كرم!به حق اين قبر و مدفون در آن از تو مي خواهم راهي و سرنوشتي برايم برگزيني كه رضاي تو و پيامبرت در آن باشد.