عابس بن شبيب هم نوشته اند.

از شهداي كربلاست.عابس، از رجال برجسته شيعه و مردي دلير، سخنور، كوشا و تلاشگر، شب زنده دار، از طايفه بني شاكر بود.اين طايفه از شيعيان مخلص و فداكار درراه ولايت امير المؤمنين بودند و از شجاعان عرب به شمار مي آمدند.به آنان «فتيان العرب » مي گفتند.از كساني بود كه وقتي مسلم بن عقيل، نامه امام حسين «ع » را براي اهل كوفه خواند، به پا خاست و اعلام هواداري و حمايت كرد و پس از بيعت كوفيان با مسلم بن عقيل، بعنوان پيك، نامه اي از سوي آنان به امام حسين «ع » در مكه رساند. [1] دلاوريهاي او در كربلا مشهور است.وي همراه هم پيمان خود «شوذب »، در حماسه عاشورا به نبرد پرداخت و شهيد شد. [2] رشادتهاي او چنان بود كه سپاه كوفه از نبرد تن به تن با وي ناتوان بودند.به دستور عمر سعد، از اطراف او را سنگباران كردند.او هم زره از تن بيرون آورد وكلاه خود از سر برداشت و با تيغ بر دشمن حمله كرد و يك تنه آنقدر جنگيد تادر قلب ميدان و محاصره دشمن به شهادت رسيد. [3] سر او را از پيكرش جدا ساختند.سر مطهرش در دست عده اي بود و هر كدام مدعي بودند كه من بودم كه او را كشتم، تا به جايزه اي دست يابند. [4] .