يكي از كساني كه در طول راه كربلا به سيد الشهدا «ع » پيوست و همراه او شد. امام حسين «ع » كسي را مي خواست كه به راه آشنا باشد، تا از بيراهه به سوي كوفه رود. طرماح بن عدي اعلام كرد كه من راه را مي شناسم و جلو افتاد و به سوي كربلا روان شدند. وقتي جلو افتاد، اشعاري را هم مي خواند كه با اين مطلع، آغاز مي شود:



يا ناقتي لا تذعري من زجر

و امضي بنا قبل طلوع الفجر [1] .



و مضمون اشعار، در ستايش از دودمان رسول خدا «ص » و سيد الشهداست.در ميانه راه، اجازه طلبيد كه به قبيله خود سر زده و به خانواده رسيدگي كند و برگردد.رفت و پس از چند روز، وقتي دوباره برگشت، به «عذيب الهجانات » كه رسيد، خبر شهادت امام را شنيد.اندوهگين شد و گريست، از اين كه توفيق شهادت در ركاب امام، نصيب او نشد. [2] ولي... آنكه امام را رها كند و سراغ زن و قبيله خويش رود، اين محروميت سزاي اوست، هر چند پسر عدي بن حاتم باشد!