در اصل، به معناي صفتها و خصلتهاي انسان است، اما به چهره و ويژگيها و مشخصات صورت نيز گفته مي شود.همچنين به صورت نگاري و ترسيم چهره بزرگان دين و نگارگري وقايع مذهبي «شمايل سازي » مي گويند. «شمايل گردان » نيز به كسي گويند كه «تصويرهاي قاب كرده بزرگان دين را به معرض نمايش گذارد». [1] .

از سنتهاي مذهبي قديم در تكايا آن بوده كه در ايام عزاداري براي يادآوري فرات، تشتي پرآب در گوشه اي از تكيه مي نهادند، و علمي را به ستوني به نشاني علمداري حضرت عباس مي بستند و بر روي پرده ها يا ديوارها شمايلي از شهادت هفتاد و دو تن مي كشيدند و در و ديوار را رنگ عزا مي دادند، تا هماهنگ با محتواي تعزيه و شبيه خواني باشد.شمايل نگاراني هم همواره بوده اند كه ذوق و هنر خويش را در راه ابا عبدالله «ع » و موضوعات ديني مربوط به ائمه وقف مي كردند.و كساني با عنوان «پرده دار» به مرثيه خواني پاي اين شمايل و تصويرهاي مذهبي مي پرداختند.به آنان «شمايل خوان » هم مي گفتند.تابلوهاي تصويرگران وقايع مذهبي، بر محور قصص قرآني، جنگهاي پيامبر وحضرت علي «ع »، ثبت وقايع عاشورا، خروج مختار و... است.