واسطه شدن در آمرزش گناهان نزد خداوند.مقام برجسته اي كه خداوند به پيامبر و ائمه و علما و شهدا داده است.مفسران تعبير «مقام محمود» را در قرآن، به شفاعت تفسير كرده اند.يكي از شفيعان هم حسين بن علي «ع » است.شفاعت حسين «ع » هم در آخرت سبب نجات گنهكاران از عذاب دوزخ است، هم در دنيا سبب فلاح و رستگاري علاقه مندان به آن حضرت و سوگواران در عزاي اوست.به فرموده پيامبر، همه ديده ها در قيامت گريانند، مگر چشمي كه در عزاي حسيني گريسته باشد، كه خندان و مژده يافته به بهشت است «كل عين باكية يوم القيامة الا عين بكت علي مصاب الحسين فانها ضاحكة مستبشرة بنعيم الجنة ». [1] طبق احاديثي، رسول خدا پاداش شهادت حسين «ع » را بصورت حق شفاعت براي گنهكاران امت از خدا دريافت كرده است.

حسين بن علي «ع » شفيع شيعيان است.در زيارتنامه او هم آمده است: «و ان شفعت شفعت ». [2] «فكن لي شفيعا الي الله » [3] و «اللهم ارزقني شفاعة الحسين يوم الورود» [4] درحديث است: «ثلاثة يشفعون الي الله عز و جل فيشفعون: الانبياء ثم العلماء ثم الشهداء» [5] .

نه تنها امام حسين «ع » بلكه هر شهيدي حق شفاعت دارد و اين مقام را در سايه شهادت يافته است.محبان امام حسين «ع » به شفاعت او معتقدند و باور دارند كه بخاطر گريه و عزاداري و محبت نسبت به ابا عبدالله «ع »، خداوند آنان را عذاب نخواهد كرد.

ناگفته نماند كه حسين بن علي «ع » گر چه شفيع محشر است و گريه بر او گر چه بيمه كننده از عذاب دوزخ است، ليكن لياقت شفاعت يافتن براي ما، در سايه صلاح و پاكي است.عقيده به شفاعت حسين «ع » نبايد دوستداران را به گناه و معصيت، گستاخ و جري سازد.اينكه بگوييم: «تمام غرق گناهيم و يك حسين داريم »، مجوزي براي ارتكاب گناه نيست.همانگونه كه مسيحيان معتقدند مسيح به دار آويخته شد تا موجب آمرزش مسيحيان شود، عده اي نيز از شيعيان فكر مي كنند فلسفه شهادت سيد الشهدا آمرزش گناهان امت مصطفي «ص » است و اين خطاست و چنين تفكري زمينه ساز جرات برمعصيت است.شفاعت ابا عبدالله «ع » درست است، ولي ارتكاب گناه و بي مبالاتي در امردين، به اميد شفاعت آن حضرت، انحراف است. شفاعت آن حضرت شامل كساني مي شود كه نماز و واجبات ديني را سبك نشمارند و حق مردم را تضييع نكنند و لايق شفاعت او باشند.