[1] . سيره اخلاقي و رفتاري سيد الشهدا «ع » نشان دهنده روح بلند او و تربيت در دامان پيامبر و علي «ع » و تجسم قرآن كريم در عمل و اخلاق اوست.مهمان نواز و بخشنده بود، به خويشاوندان رسيدگي مي كرد، سائلان را محروم نمي گذاشت، به فقيران مي رسيد، برهنگان را پوشانده و گرسنگان را سير مي كرد، بدهي بدهكاران را مي داد، بر يتيمان شفقت و مهرباني داشت، ضعيفان را كمك و ياري مي كرد، صدقاتش فراوان بود و مالي كه به دستش مي رسيد ميان تهيدستان تقسيم مي كرد.بسيار عبادت خدا مي كرد و روزه مي گرفت، بيست و پنج بار پياده به سفر حج رفت، شجاعتش زبانزد همگان بود، در ميدان نبرد استوار و بي باك بود، اراده اي نيرومند و روحيه اي والا داشت، هرگز ذلت و حقارت را نمي پذيرفت، مرگ را بر زندگي ذليلانه ترجيح مي داد، غيرتمند بود، صراحت لهجه و صلابت در بيان حق داشت، حلم و بردباري و تحملش بسيار بود، كريم و بزرگوار بود و با كمترين بهانه اي غلامان و كنيزان خويش را آزاد مي كرد، شبها انبان غذا به در خانه محرومان مي برد، متواضعانه با فقيران و مساكين همنشين و هم غذا مي شد.امر به معروف و نهي از منكر را دوست داشت و از خلافها و جنايتهاي ظالمان بشدت انتقاد مي كرد، جوانمرد و با فتوت و اهل گذشت بود، كينه بدي كننده را به دل نمي گرفت، اهل عفو بود، بزرگي روح و كرم او همه را شيفته رفتارش مي ساخت، خانه اش پناهگاه و مركز اميد درماندگان بود، اهل شب زنده داري بود، در شب و روز هزار ركعت نماز مي خواند، در ماه رمضان ختم قرآن مي كرد، پولها و بخششهايي را كه معاويه مي فرستاد مي گرفت و ميان فقرا تقسيم مي كرد، سالي يك بار نصف همه دارايي خود را در راه خدا به نيازمندان صدقه مي داد، ثروت را ذخيره نمي كرد، محاسن خويش را خضاب مي كرد.

خصلتهاي برجسته و سيره متعالي آن حضرت، در صحنه هاي مختلف نهضت عاشورا نيز جلوه داشت.به عنوان نمونه: قاطعانه بيعت با يزيد را رد كرد و از مدينه خارج شد، در سخت ترين شرايط محاصره و سختي و تشنگي در كربلا هم پيشنهاد تسليم شدن و بيعت را نپذيرفت، عزتمندانه به استقبال شهادت رفت، جوانمردانه به حر و سپاه تشنه او در طول راه آب داد و بالاخره توبه حر را روز عاشورا پذيرفت، بيعت خود را از ياران برداشت تا هر كه مي خواهد برگردد، غلام و خادم خويش را هم آزاد گذاشت و از او خواست كه اگر مي خواهد برود، به يتيمان مسلم بن عقيل پس از شهادت پدرشان مهرباني كرد، شب عاشورا را براي مناجات و تلاوت قرآن و عبادت مهلت خواست، تا آخرين لحظات حتي در قتلگاه هم حالت تسليم و رضا داشت، بر سختيها و شدايد كربلا و شهادت اصحاب صبوري كرد، روز عاشورا با آن همه داغ و مصيبت و تشنگي و تنهايي چون شير جنگيد و از انبوه دشمن نهراسيد، قيام خويش را با انگيزه امر به معروف و نهي از منكر دانست، بارها در طول سفر كربلا بي اعتباري دنيا را گوشزد كرد و زهد خويش را نشان داد، هتاكيهاي دشمنان را روز عاشورا حليمانه تحمل كرد، اثر انبانهايي كه به خانه محرومان برده بود، پس از شهادتش بر پشت و دوش آن حضرت ديده شد.