جملاتي كه هنگام مرثيه خواني، از زبان امام حسين «ع » و شهداي كربلا يا بازماندگانشان گفته مي شود، بي آنكه در يك متن تاريخي يا روايي آمده باشد، در مقابل «زبان قال ».اين جملات، صرفا نوعي بيان عاطفي است كه از حال و وضع كسي آنگونه برداشت مي شود، زيرا گاهي حالتها گوياتر از الفاظ است.البته گاهي به بهانه «زبان حال »، حرفهاي نامناسب و سبك به اولياء خدا و امام حسين «ع » نسبت مي دهند كه وهن مقام امام و نشان دهنده ذلت و خواري و زبوني است، مثل اين كه از قول امام حسين «ع » مي گويند:

«شدم راضي كه زينب خوار گردد...» يا اينكه امام، التماس كند جرعه اي آب به او بدهند. اين نحوه زبان حالها اغلب در اشعار مرثيه و نوحه ديده مي شود كه بايد توجه نمود مطالب انحرافي و دروغ به آن پيشوايان حق و صدق، نسبت داده نشود.