رباب، دختر امرء القيس بن عدي، همسر سيد الشهدا «ع » و مادر سكينه و علي اصغر (عبدالله). او در سفر كربلا حضور داشت و همراه اسيران به شام رفت، سپس به مدينه بازگشت و مدت يك سال براي سيد الشهدا «ع » عزاداري كرد و مرثيه هايي هم در سوگ آن حضرت سرود. خواستگاراني از اشراف و بزرگان قريش را رد كرد و حاضر نشد با كسي ازدواج كند.در سوگ ابا عبدالله «ع » پيوسته گريان بود و زير سايه نمي رفت، از فرط گريه و اندوه بر شهادت حسين «ع » يك سال بعد (در سال 62 هجري) جان باخت. [1] ازجمله سروده هاي او در شهادت امام حسين «ع » ابياتي است كه اينگونه شروع مي شود:



ان الذي كان نورا يستضاء به

في كربلاء قتيل غير مدفون



سبط النبي جزاك الله صالحة

عنا و جنبت خسران الموازين... [2] .



حسين بن علي «ع » نيز به اين همسر با فضيلت و ادب و دخترش سكينه و خانه اي كه اين دو را در بر گرفته باشد، محبت داشت و مي فرمود:



لعمرك انني لاحب دارا

تحل بها سكينة و الرباب



احبهما و ابذل جل مالي

و ليس لعاتب عندي عتاب [3] .



به جانت سوگند، خانه اي را كه سكينه و رباب در آن است دوست دارم. اين دو را دوست دارم و همه ثروتم را در اين راه مي بخشم و جايي براي ملامت هم نيست.