نام طايفه اي كه نزديك كربلا ساكن بودند و فرداي عاشورا، پس از رفتن سپاه عمر سعد، عده اي از آنان براي دفن اجساد مطهر شهداي اهل بيت به كربلا آمدند [1] و چون اجساد را نمي شناختند، متحير بودند.در آن هنگام، حضرت سجاد «ع » آمد و پيكر اهل بيت و اصحاب را يك به يك به آنان شناساند و آنان در دفن شهدا، حضرت را ياري كردند و براي خويش، افتخار آفريدند.در «دايرة المعارف تشيع » آمده است:

«بني اسد، نام تيره اي از قبايل عرب، از فرزندان اسد بن خزيمه بن مدركه... اين قبيله توفيق و افتخار دفن پيكر مطهر حضرت سيد الشهدا و انصار آن حضرت را پس از واقعه كربلا در سال 61 ق.داشتند.جمعي از اصحاب، علما، شعرا و زعماي اماميه از اين قبيله برخاسته اند.برخي از همسران پيامبر اكرم «ص » نيز از همين قبيله بوده اند.اين قبيله درسال 19 هجري از بلاد حجاز به عراق رفته، در كوفه و غاضريه از نواحي كربلا سكونت كردند.از قبايل سلحشور عرب محسوب مي گردند.هنگام بناي كوفه، اين قبيله محله خاصي را در جنوب مسجد كوفه به خويش اختصاص دادند.در سال 36 هجري در جنگ جمل، با علي «ع » بيعت كردند و در كنار آن حضرت جنگيدند.در قيام عاشورا در سال 61به سه دسته تقسيم شدند: موافق با حضرت و مخالف و بي طرف.حبيب بن مظاهر، انس بن حرث، مسلم بن عوسجه، قيس بن مسهر، موقع بن ثمامه و عمرو بن خالد صيداوي از سران موافق بودند و حرملة بن كاهل اسدي، قاتل طفل شير خوار، از سران مخالف بود. گروهي از دسته سوم (بي طرفها) پس از شهادت حسين، زنانشان بر ميدان جنگ گذر كرده و اجساد را ديدند و تحت تاثير قرار گرفتند و به سرزمين خود رفته، مردان را جهت دفن اجساد، خبر كردند.ابتدا زنان بيل و كلنگ به دست گرفته به طرف كربلا روان شدند.پس از مدتي وجدان مردان بني اسد بيدار گشت و به خود آمدند و به دنبال زنان راه افتاده به دفن اجساد امام و يارانش پرداختند.اين فداكاري سبب شهرت آنان شد و از آن پس شيعيان به نظر احترام و محبت به قبيله بني اسد مي نگرند». [2] .