امام حسين «ع » شبي كه فردايش از مدينه به سوي مكه حركت كرد، براي وداع با مدينه و قبر مطهر جدش رسول خدا «ص » به حرم آن حضرت رفت و چندين ركعت نماز خواند و دعا كرد و گريست، تا نزديكيهاي صبح، سر بر روي قبر نهاد و خوابش برد.در خواب، رسول خدا را ديد كه او را به سينه چسبانده و مي بوسد و مي فرمايد: مي بينم كه بزودي آغشته به خون، تشنه لب در كربلا شهيد خواهي شد.پدر و مادرت و برادرت، اينجا مشتاق تو هستند. [1] اين خواب، خبر از شهادت آن حضرت مي داد.چنين خوابي را صبح عاشورا هم ديده بود.در مدينه، وقتي پيامبر را در خواب ديد، آن حضرت به حسين «ع » فرمود: «يا حسين، اخرج فان الله تعالي شاء ان يراك قتيلا».وقتي محمد حنفيه از امام مي پرسد پس چرا خانواده و زنان و كودكان را مي بري، فرمود: خدا خواسته آنان را اسير ببيند. «قال الحسين: قد شاء الله تعالي ان يراهن سبايا». [2] نيز آن حضرت، جدش را خواب ديد كه به او فرمود: «ان لك في الجنة درجات لا تنالها لها الا بالشهاده » [3] و رسيدن به آن درجات بهشتي را در سايه شهادت اعلام كرد.