جايي كه براي اقامه سوگواري براي ابا عبدالله الحسين «ع » ساخته شود.حسينيه هايي كه در شهرهاي مختلف، از جمله شهرهاي مذهبي ساخته مي شود، اغلب علاوه بر مركز تجمع عزاداران و اقامه مراسم سوگواري، حالت زائر سرا و مسافرخانه اي را دارد كه زائران از آن استفاده مي كنند و جنبه رايگان دارد.بيشتر آنها به نام مردم شهري است كه آن را مي سازند. مثل: حسينيه آذربايجانيها، تهرانيها، اصفهانيها و... كه در شهرهايي نجف، كربلا، مشهد از اينگونه حسينييه ها وجود دارد و از نظر شرعي هم محدوديت و احكام مسجد راندارد.

شايد روي آوردن شيعه به «حسينيه » در دورانهاي كهن به خاطر آن بوده كه مساجد، اغلب در اختيار و زير سلطه حكومتهايي بوده كه براي تشيع و اقامه عزاداري و مراسم ديني شيعه، محدوديت ايجاد مي كردند.در مناطق هند، به حسينيه «امام باره » گويند و امام باره هاي متعددي با نامهاي مختلف وجود دارد.در برخي مناطق آسياي مركزي نيز، حسينيه هايي كه شيعيان مي ساختند، به «مسجد شيعه ها» معروف مي شد. «در نقاط مختلف هند، تكيه و حسينيه نامهاي گوناگون دارد و آن را عزاخانه، امام باره، تعزيه خانه، عاشوراخانه، تابوت خانه، چبوتره، چوك امام صاحب... مي خوانند.» [1] .