همسر گرامي رسول خدا «ص » و از سابقين در اسلام و از مهاجران به حبشه بود.اززنان خردمند عصر خويش به شمار مي رفت.نامش هند بود.پس از باز گشت از حبشه، به مدينه هجرت كرد.شوهرش ابو سلمه در جنگ احد مجروح و سپس شهيد شد.پيش ازجنگ احزاب به همسري پيامبر در آمد و سرپرستي فاطمه زهرا «ع » را بر عهده گرفت.

«چون حسين «ع » به دنيا آمد، عهده دار نگهداري او شد». [1] ام سلمه پس از رحلت رسول خدا «ص » همواره هوادار اهل بيت ماند و سالها بعد، از مخالفان سر سخت معاويه بود وطي نامه اي از برنامه هاي معاويه در سب و لعن امير المؤمنين «ع » انتقاد كرد. [2] اين بانوي بزرگوار، از راويان حديث از پيامبر بود.حسين بن علي پيش از سفر به كربلا، علم و سلاح پيامبر و ودايع امامت را به او سپرد تا از بين نرود.درخواست آنها نشانه امامت بود.او هم آنها را به امام سجاد تحويل داد. [3] اين، مكانت عظيم او را نزد اهل بيت مي رساند.

ام سلمه، از طريق رسول خدا «ص » پيشاپيش از ماجراي كربلا و شهادت امام حسين «ع » خبر داشت.پيامبر، مقداري از خاك كربلا را به ام سلمه داده بود و در شيشه اي نگهداري مي شد. حضرت فرموده بود هر گاه ديدي كه اين خاك، به خون تبديل شد، بدان كه فرزندم حسين «ع » كشته شده است.روزي ام سلمه در خواب، رسول خدا را با چهره اي غمگين و لباسي خاك آلود ديد، كه حضرت به او فرمود: از كربلا و از دفن شهدا مي آيم. ناگهان از خواب برخاست، نگاه به آن شيشه كرد، خاك را خونين يافت، دانست كه حسين «ع » شهيد شده است و صدايش به صيحه و شيون بلند شد و همسايگان آمدند و ماجرا را باز گفت. [4] آن روز را به ياد سپردند كه دهم عاشورا بود، بعد از بازگشت اهل بيت به مدينه، روز خواب را با روز شهادت امام، مطابق يافتند.اين ماجرا در روايات، به «حديث قاروره » معروف است.

پس از واقعه كربلا، وي به عزاداري بر شهيدان كربلا پرداخت و بني هاشم به تعزيت و تسليت گويي او كه تنها همسر باز مانده پيامبر بود، مي رفتند.ام سلمه در 84 سالگي، چندسال پس از واقعه كربلا (به نقلي در سال 62) در گذشت و در بقيع، مدفون شد. [5] .