سيد الشهدا «ع » به خاطر ناامني مكه براي حضرتش و اينكه مطلع شد نيروهاي يزيدي در صدد قتل او در مكه هستند، تصميم گرفت حج را به عمره مفرده تبديل كند، احرام بست و طواف و سعي و تقصير انجام داد و از احرام بيرون آمد، چون نمي توانست حج رابه پايان برد، چون مي ترسيد در مكه او را گرفته، به سوي يزيد ببرند، يا غافلگيرانه ترور كنند. [1] اين از نظر فقهي نيز بي اشكال است.در حديث است كه امام حسين «ع » روز ترويه در حالي كه در عمره بود، به سوي عراق بيرون شد: «ان الحسين بن علي «ع » خرج يوم التروية الي العراق و كان معتمرا». [2] .

كار امام حسين «ع » هم جنبه حفظ قداست حرم الهي را داشت و هم نمي خواست در ايام حج و در بيت الله الحرام خونش ريخته شود، و هم با بيرون شدن از مكه، در روزي كه همه از هر سو به مكه آمده اند و عازم عرفاتند، نوعي بيدارگري در وجدانها و ايجاد سؤال در ذهنهاست و به اين صورت، خبر خروج اعتراض آميز وي بر ضد حكومت، توسط حاجياني كه از همه جا آمده اند و اينكه آن حضرت، در حرم امن الهي هم امنيت و مصونيت ندارد، همه جا پخش مي شد و اين نوعي مبارزه تبليغاتي بر ضد يزيد بود.

امام خميني «ره » در تجليلي بلند از اين حج ناتمام مي فرمايد: «زائران عزيز از بهترين و مقدس ترين سرزمينهاي عشق و شعور و جهاد، به كعبه بالاتري رهسپار شوند و همچون سيد و سالار شهيدان حضرت ابي عبدالله الحسين «ع »، از حرام حج به احرام حرب و ازطواف كعبه به طواف صاحب بيت و از توضؤ به زمزم به غسل شهادت و خون رو آورند و به امتي شكست ناپذير و بنياني مرصوص مبدل گردند كه نه ابر قدرت شرق ياراي مقابله آنان را داشته باشد نه غرب... كه مسلما روح و پيام حج، چيز ديگري غير از اين نخواهد بود و مسلمانان، هم دستور العمل جهاد نفس را جدي بگيرند، هم برنامه مبارزه با كفر و شرك را.» [3] .