جابر و عطيه، كه هر دو از بزرگان شيعه بودند، پس از شهادت امام حسين «ع » در اولين اربعين به زيارت كربلا آمدند.جابر بن عبدالله، پانزده سال پيش از هجرت در مدينه به دنيا آمد.از طايفه خزرجيان بود.او و پدرش عبدالله بن حرام از پيشتازان اسلام بودند.پدرش در جنگ احد به شهادت رسيد.جابر از مسلمانان پيش از هجرت و از اصحاب با فضيلت رسول خدا بود كه در 19 غزوه، از جمله جنگ بدر در ركاب پيامبر «ص » حضور داشت و در جنگ صفين نيز در ركاب علي «ع » جنگيد. [1] .

اين محدث بزرگ شيعه در اواخر عمر نابينا شده بود و با همان حال، همراه عطيه عوفي به زيارت كربلا آمد، در فرات غسل كرد و خود را معطر ساخت و بطرف قبرسيد الشهدا رفت و بر تربت آن امام شهيد، سخنان سوزناك و شوق انگيزي بر زبان آورد:

حبيب لا يجيب حبيبه؟... سپس رو به اطراف قبر كرد و به شهداي ديگر سلام داد و دربازگشت، سخناني به عطيه گفت، از جمله: «احب محب آل محمد ما احبهم و ابغض مبغض آل محمد ما ابغضهم و ان كانوا صواما قواما...» [2] دوستدار «آل محمد» را دوست بدار و دشمن آل محمد را دشمن بدار تا وقتي كه با آل محمد دشمني مي كنند، هر چند اهل روزه و نماز باشند.وي در كوچه هاي مدينه دنبال امام محمد باقر «ع » مي گشت.وقتي خدمت آن حضرت رسيد، سلام رسول خدا را به او رساند.آخرين فردي بود كه از حاضران در «پيمان عقبه » بود و تا آن هنگام زنده مانده بود.بدن او را به جرم دوستي اهل بيت، در زمان حجاج داغ نهادند. [3] جابر در سال 78 هجري، در ايام عبد الملك مروان، در سن نود و چندسالگي در حالي كه نابينا بود از دنيا رفت و در بقيع به خاك سپرده شد. [4] .