روز نهم ماه محرم.تاسوعاي سال 61 هجري امام حسين و يارانش در محاصره نيروهاي كوفه بودند.روزي بود كه آب را به روي اهل بيت و ياران امام بسته بودند، راهها همه تحت كنترل بود تا كسي به امام نپيوندد.تهديدهاي سپاه عمر سعد، جدي تر و حالت تهاجمي آنان به سوي خيمه ها بيشتر مي شد.عصر روز پنجشنبه تاسوعا، ابن سعد با دستوري كه از ابن زياد دريافت كرده بود، آماده جنگ با حسين «ع » شد.گروهي از سپاه كوفه به سوي خيمه گاه امام تاختند. امام كنار خيمه اش نشسته و به شمشير تكيه داده بود. زينب، صداي همهمه مهاجمان را شنيد.امام را (كه خواب، چشمانش را ربوده بود) بيداركرد. سيد الشهدا، خوابي را كه آن لحظه ديده بود نقل كرد كه رسول خدا «ص » به او فرمود: پيش ما مي آيي.حسين «ع » برادرش عباس را همراه جمعي جلو فرستاد تا از هدف مهاجمان آگاه شوند.چون فهميدند كه به قصد جنگ يا گرفتن بيعت آمده اند، به دستورامام، آن شب را مهلت طلبيدند تا به عبادت و نماز بپردازند.و درگيري به فردا موكول شد. [1] امام صادق «ع » درباره محاصره شدن سيد الشهدا در روز عاشورا فرموده است: «تاسوعا يوم حوصر فيه الحسين و اصحابه بكربلاء و اجتمع عليه خيل اهل الشام و اناخوا عليه و فرح ابن مرجانة و عمر بن سعد بتوافر الخيل و كثرتها و استضعفوا فيه الحسين واصحابه و ايقنوا انه لا ياتي الحسين ناصر و لا يمده اهل العراق.» [2] تاسوعا روزي است كه حسين «ع » و اصحاب او در كربلا محاصره شدند و سپاه شاميان بر ضد آنان گرد آمد.ابن زياد و عمر سعد نيز از فراهم آمدن آن همه سواران خوشحال شدند و آن روز، حسين «ع » و يارانش را ناتوان شمردند و يقين كردند كه ديگر براي او ياوري نخواهد آمد و عراقيان نيز او را پشتيباني نخواهند كرد.