از قساوتهاي دشمنان در كربلا، عريان نهادن جسم حسين «ع » بر روي خاك بود.امام، براي پيشگيري از اين ظلم، روز عاشورا قبل از عزيمت به ميدان شهادت، كنار خيمه ها آمد و از خواهرش زينب، جامه و شلواري كهنه طلبيد و آنها را با دست پاره پاره كرد و بر تن پوشيد تا كسي پس از شهادتش در آن جامه ها رغبت نكند و به طمع آن لباس، او را عريان نسازد، فرمود: «ائتوني ثوبا لا يرغب فيه احد اجعله تحت ثيابي لئلا اجرد منه بعد قتلي...» [1] اما «ابجر (ابحر) بن كعب » جنايت كرده آن را پس از شهادت امام از تن او درآورد و حسين را عريان در كربلا نهاد. از آن پس دستهايش خشك شد، مثل دو تكه چوب. [2] و به نقلي شلواري را كه درآورد، در نتيجه از دو پا فلج و زمين گير شد. [3] .



لباس كهنه بپوشيد زير پيرهنش

كه تا برون نكند خصم بدمنش ز تنش



لباس كهنه چه حاجت كه زير سم ستور

تني نماند كه پوشند جامه يا كفنش [4] .



در برخي نقلها تغيير «عتيق » آمده، يا «ثوب خلق »، كه همان «لباس كهنه » است.