از خصلتهاي مردم كوفه شمرده شده است كه هم با علي بن ابي طالب «ع » بي وفايي نشان دادند، هم با امام مجتبي «ع »، هم با مسلم بن عقيل و هم با سيد الشهدا بيعت كردند و پيمان شكستند.نامه دعوت نوشتند و تيغ كشيدند.اين خصلت كوفيانه در ذهن ديگران مانده بود. هنگامي كه امام حسين «ع » تصميم گرفت به كوفه رود، افراد متعددي او را برحذر مي داشتند و بي وفايي اهل كوفه را يادآور مي شدند.خود امام حسين «ع » نيزروز عاشورا به اين عهد شكني و بي وفايي آنان اشاره كرد و فرمود: «واي بر شما اي كوفيان!

زشت باد كارتان!ما را به ياري فراخوانديد، چون نزد شما آمديم و ندايتان را پاسخ گفتيم، همان شمشيرها را كه با ما هم قسم بود، به روي ما كشيديد... «يا اهل الكوفة!قبحا لكم وترحا، بؤسا لكم و تعسا، استصرختمونا والهين...» [1] ، «كوفي » در خاطره مردم همرديف با «بي وفا» بود. حضرت زينب نيز در خطبه اش در كوفه، به كوفيان چنين خطاب كرد: «يااهل الكوفة!يا اهل الختل و الغدر» كه اشاره به همان ريا، تزوير، نفاق و بي وفايي آن مردم بود.اين ذهنيت، همچنان باقي است.از شعارهاي مردم ايران پس از پيروزي انقلاب اسلامي و در ايام جنگ تحميلي، در حمايت از رهبري اين بود كه «ما اهل كوفه نيستيم، امام تنها بماند»، «ما اهل كوفه نيستيم، علي تنها بماند.».