معروف به «ابن سعد»، فرمانده سپاه ابن زياد در كربلا بود كه با امام حسين «ع » جنگيد و دستور داد پس از شهادت آن حضرت، اسب بر بدن او تاختند و اهل بيت او را اسير كرده به كوفه بردند. عمر سعد، پسر سعد بن وقاص از سرداران صدر اسلام بود.در زمان پيامبر (و به قولي در دوران عمر) به دنيا آمد.همراه پدرش در فتح عراق شركت داشت.وي ازجمله كساني بود كه عليه «حجر بن عدي » و يارانش، شهادت به فتنه گري داد و سبب شدكه حجر در «مرج عذراء» به شهادت برسد.وي قبل از حادثه عاشورا، آماده حركت به سوي «ري » بود كه حكمراني آنجا را به او داده بودند، ولي به دستور ابن زياد (والي كوفه) همراه با سپاهي مامور جلوگيري از ورود امام حسين «ع » به كوفه و وادار كردن او به بيعت با يزيد و يا جنگ و كشتن او در صورت امتناع شد و به مقابله با حسين بن علي «ع » به كربلا رفت.

عمر سعد، در ايام قيام مختار در كوفه گريخت.اما وقتي مردم كوفه دوباره بر ضد مختار خروج كردند، بازگشت و رهبري را به عهده گرفت، ولي باز هم به سوي بصره گريخت و سپس دستگير و نزد مختار آورده شد.در مجلس مختار، به دستور وي او راكشتند و سرش را به مدينه نزد محمد حنفيه فرستادند و اين در سال 66 هجري بود. [1] دركربلا، هر چه امام حسين با او گفتگو كرد تا از جنگيدن دست بر دارد و دست خويش را به خون آن حضرت نيالايد، نپذيرفت. صبح عاشورا هم اولين كسي بود كه به طرف اردوگاه امام حسين «ع » تير افكند و فرمان حمله عمومي صادر كرد.نامش جز و لعنت شدگان درزيارت عاشورا آمده است.او بود كه پس از ورودش به كربلا در روز چهارم محرم، بر امام حسين «ع » سخت گرفت و دستور داد سوارانش آب را به روي ياران حسين «ع » ببندند.