در اين باره حديثي است كه مفضل بن عمر از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده، اين حديث در كيفيت ظهور صاحب الأمر عليه السلام و احوالات آن حضرت است و حديث بسيار طويلي است كه در مجلد غيبت از «بحارالانوار» و غيره مذكور است.

در اين حديث، مفضل از امام صادق عليه السلام سؤالات غريبه كرده و حضرتش جواب فرموده اند. در قسمتي از حديث آمده: امام صادق عليه السلام مي فرمايد:

بعد از آن كه حضرت مهدي - عجل الله فرجه الشريف - در مكه ظاهر مي شود و در آنجا انصار به دور او اجتماع مي كنند و ملائكه و نجباي جن با او بيعت مي نمايند و نقباي از انس با او بيعت مي كنند و اهل مكه را دعوت مي كند و با او بيعت مي كنند و بر آنان يكي از اهل بيت خود را خليفه مي كند و از آن جا به دارالهجرت، ما بين كوفه و نجف مي آيد.

آنگاه امام صادق عليه السلام امور غريبه ي چندي بيان فرمودند، سپس فرمودند:

از آنجا به سوي مدينه مي رود، هنگامي كه به مدينه رود، امر عجيبي چند از او ظاهر شود كه باعث سرور مؤمنين و حزن كافرين گردد.


امام صادق عليه السلام آن امور را نيز بيان فرموده و ادامه مي دهد:

پس سيد حسني ظهور نمايد و با او بيعت مي كند، و براي طلب سفياني به دمشق مي رود و او را از بين مي برد.

حضرت فرمود:

آنگاه حسين بن علي عليهماالسلام با دوازده هزار صديق و هفتاد و دو نفر از كساني كه در خدمتش شهيد شدند، ظاهر مي شوند...

«فيالك عندها من كرة زهراء ورجعة بيضاء»؛

پس بيرون مي آيد صديق [اكبر] اميرالمؤمنين عليه السلام و قبه ي نوراني سفيدي در نجف از براي او برپا مي شود، كه ركني از آن در نجف، ركني در صنعاي يمين، ركني در مدينه ي طيبه و ركني در بحر مي باشد.

گويا نظر مي كنم و مي بينيم مصابيح و قنديل هاي آن را كه در ميان آسمان و زمين روشني مي دهد، زياده از روشني آفتاب و ماه، در آن وقت، ظاهر و باطن هر كس ظاهر مي شود كه: (يوم ترونها تذهل كل مرضعة عما أرضعت و تضع كل ذات حمل حملها و تري الناس سكاري و ماهم بسكاري و لكن عذاب الله شديد). [1] .

آنگاه حضرت صادق عليه السلام فرمود:

«ثم يظهر السيد الأجل [2] رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم في أنصاره و المهاجرين اليه، و من آمن به و صدقه و استشهد معه»؛

پس سيد اجل و آقاي بزرگوار و ختم انبيا، پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم با انصار و مهاجرين و كساني كه به او ايمان آورده اند و او را تصديق نموده اند و با او شهيد شده اند، ظاهر مي شود.

و كساني را كه او را تكذيب كردند، يا در نبوت او شك داشتند و كساني را كه به او كافر شده اند و او را رد كردند و گفتند كه: او ساحر و كاهن است و مجنون و معلم و شاعر و از خواهش نفس سخن مي گويد و كساني را كه با او محاربه و مقاتله كردند؛ همه را حاضر


مي نمايد، ايشان را به حق قصاص مي كند تاايشان به كرده هاي خود جزا داده شوند.

مجموع آنچه مذكور شد از مكذبين و شاكين و غيره از زمان ظهور آن حضرت، تا وقت ظهور حضرت مهدي عليه السلام در عصر هر امامي و در هر وقتي، همه حاضر مي شوند، تا به سزاي اعمالشان برسند، و تأويل اين آيه ظاهر شود:

(و نريد أن نمن علي الذين استضعفوا في الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثين - و نمكن لهم في الأرض و نري فرعون وهامان و جنودهما...) [3] .

و ظاهر ترجمه ي آيه ي شريفه اين است كه:

مي خواهيم و اراده كرده ايم كه منت گذاريم بر كساني كه در زمين ضعيف شمرده شده اند و بگردانيم ايشان را ائمه وايشان را در زمين وارث گردانيم و همه ي زمين را به تصرف ايشان گردانيم و به فرعون امت وهامان و لشكريانش بنمايانيم.

مفضل گفت: اي سيد من! فرعون وهامان كيست؟

فرمود: اولي و ثاني.

مفضل گفت: اي سيد من! رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و اميرالمؤمنين با مهدي عليه السلام مي باشند؟

امام صادق عليه السلام فرمود:

لابد است از اين كه ايشان، جميع زمين ها را گام زنند. اي والله! حتي ماوراي قاف را.

بلي به خدا قسم! كه ايشان ظلمات و قعر درياها را طي مي نمايند تا آن كه جاي قدمي نمي ماند، مگر آن را طي مي نمايند. و دين خدا را در آن اقامه مي كنند.

گويا مي بينم كه معاشر ائمه در برابر جد خود، رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم از آنچه به ما رسيده، از امت بعد از او و از اين كه ما را تكذيب كردند، ما را سب و لعن نمودند، تخويف به قتل كردند و آنچه ولات و حكام


جور كردند، از اين كه ما را از حرم ما بيرون نمودند، ما را در حبس انداختند و به وسيله ي زهر شهيد كردند، از همه اينها به آن حضرت شكايت مي كنيم.

در آن وقت پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم به گريه درمي آيد و مي فرمايد:

به شما نازل نشده، مگر آنچه به جد شما پيش از شما، وارد شده است.