و چون از «تكريت» كوچ كردند به «وادي النخله» رسيدند، در آنجا صداي جنيان را شنيدند كه بر روي خود مي زدند و نوحه و گريه مي كردند و مي گفتند:



مسح النبي جبينه

فله بريق في الخدود



أبواه من عليا قريش

وجده خير الجدود



پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله و سلم دو طرف پيشاني او را بوسه مي داد، به اين جهت روي مباركش نوراني و درخشان مي باشد. پدر و مادر او از بزرگان قريش مي باشند و جد امجدش بهترين جدهاست.

جني ديگر نوحه مي كرد و مي گفت:



ألا يا عين جودي فوق جدي

فمن يبكي علي الشهداء بعدي [1] .



اي چشم! جود و بخشش نما در گريستن، و اشك بر وي جاري نما، اگر من نگريم بر ايشان، كيست كه بر اين شهيدان گريه نمايد؟