بلاذري كه از اعاظم اهل سنت است، نقل مي كند:

بعد از شهادت سيدالشهداء عليه السلام عبدالله بن عمر، نامه اي بدين مضمون به يزيد بن معاويه نوشت:

أما بعد، فقد عظمت الرزية و جلت المصيبة و حدث في اسلام حدث عظيم و لا يوم كيوم الحسين؛

بليه عظيمي واقع شد، مصيبت بزرگي حادث گرديد، امر عظيمي روي داد و روزي مثل روز كشتن حسين عليه السلام نيست.

چون نامه به يزيد رسيد، در جواب نامه اش نوشت:

اما بعد، يا احمق! ما بر خوان هاي مزينه و فرش هاي گسترده وارد شديم و پشتي هايي بر كنار يكديگر گذاشته شده است.

- يعني، وقتي نوبت به ما رسيد كه اساس سلطنت آماده و دستگاه عمارت و دولت و عزت مهيا بود -

پس، از جهت پاس دولت و بقاي سلطنت خود، با كسي كه با ما منازعه كرد، جنگ كرده و مقاتله نموديم.

بنابراين، اگر حق ما بود، پس به جهت حق خود شمشير زديم و اگر حق از غير ما بود «فأبوك أول من سن هذا و ابتز واستأثر بالحق علي أهله»؛ پس پدر تو اولين كسي بود كه اين طريق را پيمود، و اين سنت را قيام نمود و حق را از اهلش منع نمود.