آري، اين است عزت خدايي، نه آنچه مي بيني كه در سلاطين جور و ارباب غني و ثروت است، كه چهار نفر يا از ترس، يا از طمع به دور ايشان جمع شده و در دل، همه آنها را دشمن دارند و آسمان و زمين آنان را دشمن دارند و بعد از دو روز، غل و زنجير كرده به جهنم درافتند و خلق از رفتن آنها خوشحال شوند، دلي هم بر ايشان نسوزد و چشمي نيز بر ايشان نگريد و به زودي از نظرها بروند و اگر كسي آنان را ياد كند به لعن ياد نمايد كه:

«من اعتز بغير الله فهو ذليل في الدارين». [1] .

بنگر به انبيا و اوليا كه چه عزتي يافتند، خداوند مي فرمايد:

(ان الله اصطفي آدم و نوحا و آل ابراهيم و آل عمران علي العالمين - ذرية بعضها من بعض). [2] .

عزت آن است كه اگر از دنيا برود، آسمان و زمين از غمش بگريند، روايت شده: روزي مردي از دشمنان خدا و رسول او، از كنار حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مي گذشت، حضرت اين آيه را خواند: (فما بكت عليهم السماء و الأرض و ما كانوا منظرين)؛ [3] .


سپس امام حسين عليه السلام از كنار حضرتش عبور كرد، فرمود:

«لكن، هذا لتبكين عليه السماء و الأرض»؛

لكن، چون اين از دنيا برود هر آينه البته آسمان و زمين بر او خواهند گريست.

آنگاه فرمود:

آسمان و زمين نگريسته مگر بر يحيي بن زكريا عليهماالسلام و حسين بن علي عليهماالسلام. [4] .

آري، انبيا و اوليا را خدا برگزيده، آدم عليه السلام را صفوت داده و مسجود ملائكه اش گردانيد.

نوح عليه السلام را اجابت دعوت داد.

سليمان عليه السلام را مملكت داد.

داوود عليه السلام را حكمت داد.

ابراهيم عليه السلام را خلعت خلت پوشانيد.

موسي عليه السلام را كليم خود گردانيد.

عيسي عليه السلام را معجزه و حكمت داد.

اسماعيل عليه السلام را ذبيح خود خواند.

يحيي عليه السلام را مظلوم ناميد و آسمان و زمين را ماتم خانه اش گردانيد.

به به! «درجات بعضها فوق بعض».