بلكه خداوند آن را افضل حسنات و اشرف قربات و طاعات قرار داده است. چنانچه برخي از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده اند كه فرمود:

«ان فوق كل عبادة، عبادة و حبنا أهل البيت أفضل العبادة»؛ [1] .

بالاتر از هر عبادتي، عبادتي است، و محبت ما اهل بيت، افضل از هر عبادتي است.

و از فضيل روايت شده كه گويد: از ابوالحسن موسي بن جعفر عليه السلام پرسيدم:


افضل و بهترين امور از فرايض كه بندگان به وسيله ي آن به سوي خدا تقرب مي جويند چيست؟

امام كاظم عليه السلام فرمود:

افضل قربات [به سوي خداوند]، طاعت خدا و رسول [او] صلي الله عليه و آله و سلم و حب [خدا و حب] رسول او و حب اولوالامر است... [2] .

شيخ طوسي رحمه الله از ابو عبدالله جدلي روايت كرده كه گويد:

حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام [به من] فرمودند:

آيا به تو خبر دهم از حسنه اي كه هر كسي داراي آن باشد، از فزع روز قيامت ايمن است و از آن سيئه اي كه هر كسي آن سيئه را داشته باشد خدا او را بر رو در جهنم مي اندازد؟

عرض كردم: بلي.

فرمود:

«الحسنة حبنا و السيئة بغضنا»؛

آن حسنه، ولايت و دوستي ماست و آن سيئه، بغض و دشمني ماست. [3] .

ديلمي در «اعلام الدين» از حضرت صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود:

گروهي خدمت حضرت حسين بن علي عليهماالسلام رسيدند و عرض كردند:

يابن رسول الله! اصحاب و رفقاي ما نزد معاويه رفتند وما به نزد تو آمده ايم.

حضرت فرمود: پس ما به شما بيش از آنچه معاويه به ايشان، جايزه مي دهد، جايزه مي دهيم.

عرض كردند: فداي تو شويم، ما به جهت دين خود آمده ايم، نه به طمع دنيا.

حضرت زماني طويل سر به زير انداخت و خطي بر زمين كشيد، سپس سر بالا


كرد و فرمود:

«قصيرة من طويلة»؛ كوتاه سخن اين كه، كسي كه ما را دوست مي دارد؛ ولي نه به جهت قرابتي كه با ما دارد و نه به جهت چيزي كه از ما به او رسيده، بلكه به جهت خدا و رسول صلي الله عليه و آله و سلم «جاء معنا يوم القيامة كهاتين»؛ روز قيامت با ما، مثل اين دو مي آيد - و حضرت دو انگشت سبابه خود را با هم ضم كرد - [4] .